Een half jaar lang hebben we aan deze 1.58 minuten gewerkt. 32 draaidagen, soms kort, soms een hele dag. Bijna alle shots zijn in de magische uurtjes gedraaid. Tweeënhalve week fulltime editing, vier dagen color grading, en dan nog de muziek een week of twee – die een heel eigen verhaal verdient.

In eerste instantie ging ik op zoek naar een nieuw nummer. Iets van contrasten. Cinematisch, maar niet te bombastisch. Energiek, maar niet opgeblazen. Drie dagen heb ik gezocht, maar niets raakte de emotie van Maastricht beter dan de zanglijn van de originele Maastricht Visit-film, veertien jaar geleden. Die lijn heeft iets eigens: niet stoer, niet lief, maar alles daartussenin. Hij ademt leven. Leven in Maastricht.

Die muziek komt van J-Views. Rivers and Homes (hoezo toepasselijk voor Maastricht?). Na de eerste film hielden we contact. We schreven zelfs brieven – iets wat ik normaal nooit doe. Bijna kregen we hem nog naar TEDx Maastricht, en ondertussen groeide hij uit tot multi-Grammy-genomineerde artiest, ghostproducer voor Taylor Swift en heeft hij verschillende nummers met Rhye gemaakt.

En nu, jaren later, stuurde ik hem een bericht: “We maken de film opnieuw. Mag dat nummer nog een keer, maar dan in een remix?”

Hij herinnerde zich de film meteen en stuurde me alle losse lagen van de track. En ja, dat gaf wel wat stress. Want een nummer bouwen, nadat je duizenden andere tracks van de beste producers ter wereld hebt afgewezen… de lat lag totaal niet hoog… Uiteindelijk bleef vooral de zanglijn overeind. Het resultaat is een soundtrack die, net als de film zelf, draait om contrasten: van ambient naar techno, van intieme zang naar fanfare met punkbeat. Een track die, net als Maastricht, nooit één ding tegelijk wil zijn.

Zo begon de reis opnieuw. Van sterren zoeken op de servaasbrug tot wakeboarders op de Maas. Elk shot een verhaal. Elk verhaal een stukje stad.

 

Dit is Hani Kanzeroni, een artieste uit Iran. Ze speelde eerder in het orkest van Riccardo Muti, een van de grootste dirigenten van onze tijd. Voor haar studie aan de academie in Hasselt kwam ze hierheen.

Oorspronkelijk wilden we haar filmen in een bed – in de bruidskamer van Hotel Beaumont, bij zonsopkomst, met prachtig licht. Maar dat bleek voor deze film nét iets te sensueel. Gelukkig had ik haar gevraagd haar cello mee te nemen. Een schitterend instrument, dat me altijd doet denken aan de scène uit De Ontdekking van de Hemel, waar Ada achterin de boekenwinkel speelt.

Later hielp ze ook mee als assistente bij de opnames van André Rieu op het Vrijthof – en hopelijk mag ze daar binnenkort zelf auditie doen.

 

Hier hadden we puur mazzel. We belden aan en de vioolmaker had toevallig een afspraak opstaan. Daarom maakte hij open. Hij had ons niet gezien en zei dat hij ons anders niet had binnengelaten.

Eigenlijk kwamen we voor de vogeltrek. Vooral de ganzen en zwanen, die zijn het mooist. Ik zie ze al jaren, telkens weer, wanneer ik ’s ochtends of ’s avonds de brug oversteek. Iedereen verklaarde me altijd voor gek: “Wij zien nooit iets.”

Dus zaten we daar, urenlang. En wat kwam er langs? Drie duiven. Uit pure verveling maakten we dit shot. Achteraf blijkt ineens dat iedereen ze nu ook ziet vliegen…

Dit is een easter egg. Het shot komt uit de originele Maastricht Visit-film uit de OLV Basiliek. Te mooi om níet terug te plaatsen – alles is een remix.

De cameraman werd bijna verliefd. Echt. Hij had het er nog dagen over. Hij is blij dat het shot de edit gehaald heeft.

Ik had het ooit live gezien, maar toen zonder cameraman. Weken later gingen we tijdens de Inkom op zoek naar diezelfde vibe. Studentenfeesten af, maar nergens raak. Toch maar even naar de plek van het origineel. Daar zaten twee verenigingen in het gras. Eerst wat gemor: “Wij springen niet met hun!” Vijf minuten later was het één groot feest. Toen wij vertrokken, stonden ze nog steeds samen te kletsen.

Mijn vriendin en schoonvader staan hier. Hij is geschiedenisleerkracht, dus hij weet veel en praat daar graag over. Sophie staat er rustig naar te luisteren. Zonder Sophie was deze film overigens niet mogelijk geweest. Of anders gezegd heel slecht geworden. Ze is mijn meest kritische kijker, veel ideeën waren zonder haar niet ontstaan.

Deze scene van naar achter bewegende shots is origineel veel uitgebreider, met shots van o.a. een yoga juf. Uiteindelijk werkten deze shots het beste. Het idee van deze naar achteren bewegende scene zat eigenlijk aan het begin van de film. Het was ook de basis van het kernidee achter deze film en komt eigenlijk uit een concept die ik inmiddels 8 jaar geleden voor Paul ’t Lam bedacht. Die film is nooit gemaakt, maar zonder die schrijfsessie toen, was deze film heel anders geworden.

De eerste brainstorm van die film, tekst wordt uitgesproken :
We have 80 – (Beeld: moskee)
active houses – (Beeld: ander geloof)
of religion – (Beeld: kerk)
and meaning – (Beeld: yogaschool)

we sweat on techno – (Beeld: complex)
warm our souls – (Beeld: jezkerjazz)
and cry together – (Beeld: Rieu)

We study
and
We teach
we clean
shop
and welcome people (foto’s luchthavnborden in symetrie)

we love
fight
and we appreciate

We eat friet zuurvlees – (Beeld: Beluga)
And dine in  – (Beeld: Friet van teun)
michelin star restaurants

We appreciate art – art fair..
… and art – (Beeld: lanbouwbelang)

We sport – kroegbeeld – balletje tussen beelden
And chill –

And
because of our heritage
and differences
we live in balance

… ja, dat verhaal was nog lang niet klaar…
Maar zo gaat een eerste brainstorm.

Dit is Jamal, een bijzondere man. Voor de opnames ben ik twee keer bij hem langs geweest bij de El Fath moskee. Eigenlijk filmden we de verkeerde kant op – Mekka lag achter hem – maar dat gaf simpelweg het mooiste beeld. Zijn reactie was droog en raak: “Voor het shot kan alles.”

Na de opnames bleven we nog een uur napraten. Jamal is een enorm fijne gesprekspartner, die me verraste met zijn uitspraak: “Als je maar genoeg leest en leert, kom je vanzelf tot de conclusie dat alle geloven hetzelfde zijn.” Verfrissend om dat juist in een moskee te horen. Het liet me opnieuw zien hoe snel oordelen vervagen zodra je echt van mens tot mens in gesprek gaat.

DJ Winson, blijkbaar best bekend… Shot lijkt spontaan, maar ik stond met loodzware camera dit wel een keer of 30 te doen. Beetje spierpijn. Maar toen het gebeurde, wist ik meteen dat ik het shot had en ben ik lekker gaan slapen.

Hij kwam uit Australië. En nu ik dit opschrijf, bedenk ik me: ik moet hem nog steeds de foto toesturen. Ik heb zijn nummer. Al denk ik dat hij dat niet meer weet. Zijn ogen en die van zijn vriendin waren zo groot als bowlingballen. Zijn favoriete truc was superhoog springen op het einde van de break. Was ook een tof shot…

Non, je ne regrette rien. Het perfecte nummer voor een stad die niets te betreuren heeft.

Via de waterskivereniging had ik wel wat ingangen, maar eerlijk is eerlijk: waterskiën voelt toch een beetje retro. Na wat doorvragen kwamen we bij deze mannen terecht – al waren ze lastig te bereiken. Uiteindelijk belandden we bij twee vrienden die elkaar al kennen sinds hun vierde, van de camping langs de Maas. Brede kerels, maar met een ontzettend zacht hart. Echte Maastrichtenaren. Na de opnames mochten we zelf ook even proberen; stevige spierpijn…

 

Credits:

In opdracht van Maastricht Marketing
Leontien Mees
Martje Gulikers
Guy Vroemen

Sparring
Sophie Kwakkernaat

Camera
Bert Warson
Bram Rusman
Louk Voncken
Peer Hermesdorf
Daan Pheiffer

Muziek:
J. Views – Rivers and Homes (Envotion Remix)
Originele opnames Jonathan Dagan
Mastering & Mixing – Laurens Alberts
Advies: Hugo Alberts
Drums – Roy Moonen

GFX
Arthur Gorissen
Bram Rusman

Casting: B&F casting

Concept, Regie, Camera, Colorgrade, Muziek & Edit
Stijn Halfens

Een productie van New Narrative

Dank aan alle mensen die hun medewerking hebben verleend. Zonder jullie was het maar een saai plaatje.